Beste mensen,

We zijn aangekomen in Jordanië! En dat ging redelijk makkelijk, al moesten we ons paspoort wel vaak laten zien. Een samenvatting:

Zacharia had ons afgezet bij de grens. We liepen, met onze koffers, naar het eerste hek. Hier moesten we onze paspoorten laten zien, waarna de man die het controleerde ons door liet lopen. We kwamen bij een bord waarop een stappenplan stond: stap 1 was aangifte van goederen, stap 2 ging over iets van geld, maar dat werd niet helemaal duidelijk, en stap 3 was het controleren van de koffers. Althans, zo had ik het begrepen. Toen ik bij stap 1 aangaf dat we met een groep waren, stuurde de (enorm chagrijnige) mevrouw die daar werkte me door naar stap 3. Aangekomen bij stap 3 stuurde een (enorm chagrijnige) mevrouw me terug naar stap 2. Vanaf hier werd ik teruggestuurd naar stap 1 (wederom door een (enorm chagrijnige) mevrouw). Het leek net Ganzenbord, waarbij ik eerst meteen door mocht naar 3, maar daarna telkens een stap terug moest. Gelukkig lukte het ditmaal wél bij stap 1. Van een andere mevrouw kreeg ik 24 kaartjes, één voor elke reiziger van onze groep. Met dit kaartje en ons paspoort gingen we naar stap 3 (want nu mochten we stap 2 daadwerkelijk overslaan), waarna we op het kaartje een stempel kregen. Volgt u het allemaal nog?

Met ons paspoort, de koffers, de handbagage en het kaartje met de stempel liepen we door naar het volgende hek. Hier moesten we – uiteraard – ons paspoort laten zien. Ook werd het kaartje gescand, waarna we door konden lopen. Nu waren we officieel Israël uit, maar Jordanië nog niet in. Tussen beiden landen lag een stuk niemandsland van ongeveer honderd meter, dat we, met onze koffers in de hand, lopend over moesten steken.

Terwijl we onder een groot bord doorliepen waarop de vriendelijke boodschap ‘Welcome to Jordan!’ te lezen was, moesten we voor de zoveelste keer ons paspoort laten zien. Hierna kwamen we door de bagagecontrole, waarbij het poortje elke keer dat er iemand doorheen liep piepte, zonder dat er ook maar iemand naar keek. De Jordaniërs geloofden het kennelijk wel en zagen geen gevaar in deze groep Nederlanders.

Hierna, bij het volgende loket, ontmoetten we onze nieuwe gids Khalid (Kh wordt uitgesproken als een g). hij gaf ons direct een nieuwe sticker in ons paspoort, waarmee we bij dit loket terecht konden. We moesten allemaal, één voor één onze voor- en achternaam noemen en uiteraard ook ons paspoort laten zien. Na deze controle konden we onze koffer weer pakken en in één lange rij richting de laatste controle gaan. Na nogmaals onze paspoorten getoond te hebben konden we dan eindelijk de bus in stappen. We waren in Jordanië!

Terwijl we naar Aqaba reden heette Khalid ons welkom. Hij spreekt Engels, dus ik heb alles wat hij zei vertaald. Hij gaf wat informatie over het land en de inwoners. Aangekomen in het hotel in Aqaba ging iedereen snel naar z’n kamer om zich op te frissen, want het was een warme dag geweest. ’s Avonds hadden we vrije tijd. Sommigen besloten om te gaan wandelen, richting het strand of naar de winkeltjes, anderen gingen lekker in de bar zitten.

Vandaag vertrokken we al weer uit Aqaba. De wekker ging om kwart over zeven en om half negen zaten we, keurig op tijd, in de bus. Waarheen? Naar Wadi Rum! Op de weg ernaartoe vertelde Khalid over de woestijn van Wadi Rum. De woestijn bestaat uit bergen en zand. De bergen zijn, in de loop der jaren (miljoenen jaren), onder invloed van onder andere wind en regen, veranderd in schitterende formaties met de meest grillige figuren. In Wadi Rum maakten we een jeeptocht van zo’n twee uur, waarbij we een aantal tussenstops hadden. Bij één van de stops kon iedereen die wilde een stukje gaan rijden op het schip van de woestijn: de kameel! Ze vonden het prachtig!

Vanaf Wadi Rum reden we naar onze eindbestemming van de dag: Petra. Vanuit de bus konden we genieten van het uitzicht: bergen, bergen, bergen. In verschillende kleuren, verschillende maten en verschillende vormen. Ondertussen kregen we nog extra informatie van onze gids. Het was een tocht van ongeveer twee uur vanaf Wadi Rum naar Petra. Ook in Petra kregen we een hoop informatie van Khalid.

Aan het einde van de middag, toen we al in het hotel waren en konden genieten van de vrije uurtjes, sprong een deel van de groep direct het zwembad in. Eindelijk zwemmen! ’s Avonds genoten we van een heerlijk diner. Morgenochtend gaan we naar Petra, de stad die volledig is uitgehouwen uit de rotsen. U leest dit uiteraard later op deze site.

Wat ik nog vergeten was te noemen, is dat de koffer van Gerda terecht is! Hij staat op Schiphol en zal niet meer nagestuurd worden. Bij terugkomst in Amsterdam kunnen we hem ophalen. Na al het gedoe rond de koffer is het toch fijn dat we nu tenminste weten dát hij terecht is.

Later meer verhalen!

Groeten,

Daniël