Beste mensen,

Vandaag: onze laatste dag in Israël! We gingen vanochtend erg vroeg weg (de wekker ging om kwart over zes), zodat we mooi op tijd aankwamen bij En Gedi, de plaats waar volgens de overlevering koning Saul op zoek ging naar David. David zou, toen Saul aan het ‘hurken’ was, een stuk van de mantel van Saul afgesneden hebben om te laten zien dat hij Saul had kunnen doden, maar dat niet gedaan had.

En Gedi is een prachtig gebied, midden tussen de bergen. Het is er erg rotsachtig en warm (zelfs zo vroeg al!). Tussen de rots door konden we een heel eind klimmen, richting de Shulamit-waterval. Het was een mooie, maar enigszins zware wandeling. Toen we bij de waterval waren aangekomen zagen we achter ons een schitterend beeld: de Dode Zee, glinsterend door de felle zon, met daarachter de bergen van Jordanië. Prachtig!

Weer beneden gekomen konden we een kopje koffie bestellen en even bijkomen van de wandeling. Hierna stapten we de bus weer in, waar we afscheid namen van Helene en Zacharia. Helene werd uitvoerig bedankt, voor haar verhalen, haar grapjes, haar eindeloze kennis en bovendien voor haar enthousiasme. De chauffeur kreeg nogmaals complimenten voor zijn fantastische rijkwaliteiten, waarmee hij ons al verschillende keren door de smalste straatjes had geloodst. Waren we nu, na het afscheid nemen, dan alleen? Nee! Helene zou ons namelijk nog wel rondleiden door Masada, en Zacharia zou ons nog naar Eilat brengen. Helene moest echter snel vertrekken na de rondleiding, vandaar dat ze nu al bedankt werd.

De volgende stop was dus in Masada, een kleine nederzetting op de top van een berg. Vroeger, toen de Romeinen alle gebieden in de omgeving ingenomen hadden, was Masada de enige plek die ze nog niet hadden. Een beetje een Asterix en Obelix-verhaal dus, maar helaas zonder goede afloop: de Romeinen zijn uiteindelijk de berg opgekomen, door allerlei puin (stenen en dergelijke) tegen de berg aan te gooien, net zolang totdat er een opgang ‘gebouwd’ was. Het was erg interessant om daar rond te lopen, en bovendien was het uitzicht opnieuw fantastisch! Ver onder ons lag de Dode Zee, maar Helene zei: “zitten we nu hoog? Nee!”. Uitleg: de Dode Zee ligt 400 meter onder zeeniveau, en wij bevonden ons op dat moment precies op zeeniveau.

Toen we Masada weer uit waren namen we dan echt afscheid van Helene. Zij moest terug naar Jeruzalem voor een nieuwe groep, en wij moesten door richting Jordanië. Maar eerst was het tijd voor de lunch, die we hebben genuttigd aan de rand van de Dode Zee. Een deel van de groep heeft daarna nog even gepootjebaad.

Op het moment van schrijven zitten we in de bus (een moderne wifi-bus) richting Eilat, waar we de grens zullen oversteken. Later een update over hoe dat ging en hoe het in Jordanië is! Bedankt voor alle reacties, ze worden vol enthousiasme ontvangen.

Groeten,

Daniël