Gisteren heb ik een verhaal getypt, maar omdat het internet van het Christelijk Centrum voor Reflectie en Dialoog (CCRD) niet functioneerde, weet ik niet of het al online is gezet. Misschien wordt het tegelijk met dit verhaal geplaatst, misschien zelfs wel in verkeerde volgorde. Hoe dan ook, ik beschrijf nu woensdag 19 oktober.

's Middags vertrokken we naar Varadero, waar we een groep jongeren van de Christelijke studentenvereniging Movimiento Estudiantes Christiano (MEC) zouden ontmoetten. Eerst gingen we zwemmen in mooi blauw water, maar omdat er gevaarlijke stromingen waren, konden we niet verder dan vijf meter het water in. Hierna gingen we naar de MEC. Een groep van ongeveer tien jongeren wachtte ons op. We deden een introductiespelletje om elkaar te leren kennen. Hierna vertelde de president van de MEC, Jarlez (de jongen waarvan ik dacht dat hij Jemez heette), ons over de doelen van zijn vereniging. Ze wilden als Christelijke jongeren graag mensen ontmoeten, maar hielden er ook van om het leven te vieren. Na het avondeten reden we met z'n allen naar het CCRD, waar we de rest van de avond vrij hadden. We speelden Twister en een spel dat ik ken als Muizenval, al heet het nu Kurkentrekken. Iedereen heeft een touwtje met een kurk eraan. De kurken staan in het midden van de tafel. Eén persoon heeft geen kurk, maar een bekertje. Hij gooit de dobbelsteen. Wanneer het 6 is, probeert hij de kurken te pakken te krijgen. Een doodsimpel spelletje, maar met z'n tienen hilarisch!

Zo ontspannend als de middag was, zo ingrijpend was de morgen. We gingen in groepjes uiteen. Eén groepje liep mee met de zogenaamde social workers van het CCRD, de andere twee volgden de mensen die eten uitdeelden. Ik zat in het social-workersgroepje. We volgen de twee vrouwen Aurora en Maribel, die langsgingen bij mensen om ze te scheren, hun nagels te knippen en/of hun haren te wassen. De mensen die deze hulp nodig hadden leefden enorm op wanneer ze doorhadden dat de hulp weer langskwam. Ook waren ze erg blij ons te zien. Een oude man van 85 verwoordde het mooi: ''wat fijn dat jullie hier zijn, maar eigenlijk ook triest.'' Ik heb een huisje gezien van hout met overal kieren en gaten. Hier kwam ook het enige licht doorheen, er waren geen lampen. Het was zo klein als een woonkamer in Nederland zou zijn, maar er woonden wel vier mensen. Ik heb een man gesproken die twintig dagen geleden zijn broer is verloren en een half jaar geleden zijn zus. Hij is slecht ter been en houdt van lezen, maar zijn ogen worden minder en minder. Ik heb een vrouw gezien van 81, zeer helder van geest, maar niet erg mobiel (ze had wel een rolstoel, maar kon eigenlijk niets). We hebben voor haar gezongen en gebeden. Uit de andere groep hoorden we later een citaat van iemand die zij bezocht hadden: ''het is goed dat jullie hier zijn, nu kan ik met een gerust hart sterven.''

Het is moeilijk om het gevoel te beschrijven dat naar boven kwam bij het zien en horen van zoveel zorgen en problemen. De ochtend had veel mensen erg geraakt. Na de lunch hadden we het er nog even over. Morgenochtend gaan we hetzelfde doen, maar dan wisselen de groepjes van 'taak'. Ik ga dan dus mee met de mensen die eten rondbrengen.

Bedankt voor het lezen van dit verhaal. Morgen is het donderdag. We hebben de feestelijke avond van vrijdag verplaatst naar morgen, omdat er dan meer mensen langs konden komen. Het verslag hiervan zult u zo spoedig mogelijk lezen!

Groeten, Daniel