Zojuist zijn we teruggekomen uit Quatro Esquinas, een van de dorpjes waar we verbleven in de gastgezinnen. We zijn nu weer in Matanzas. Ik vertel jullie iets over het weekend.

Zaterdag vertrokken we vanuit Matanzas. De busrit duurde meer dan twee uur en halverwege moesten we ook nog laarzen kopen vanwege de aanhoudende regen. In de dorpjes waar we heengingen zijn nauwelijks verharde wegen, dus de straten waren veranderd in modderpoelen. We kwamen aan in Quatro Esquinas, het centrale dorp, waar we in de kerk onze lunch kregen. Hierna vertrokken de groepjes naar hun eigen dorpjes. Sommigen bleven in Quatro Esquinas, anderen gingen naar Zorrilla en Marjan, Mayela, Pieter en ik werden naar Los Arabos gebracht. Hier werden we meteen weer gescheiden, Mayela en Marjan gingen naar het ene gezin, Pieter en ik naar de andere. We werden zeer hartelijk begroet door onze gastmoeder Lucita en haar moeder Luci. We kregen een rondleiding door het (kleine) huis en zagen dus meteen onze kamer. Pieter en ik mochten samen in één bed (wel tweepersoons). Lucita vertelde dat ze geen douche had, dus jezelf wassen moest met een emmer vol water en een bekertje. Een kleine zwart-wit-televisie stond zachtjes aan. We lieten onze gastmama en -oma foto's zien van onze families, vrienden, sporten, het eten uit Nederland, de koningin en sneeuw en ijs. Vooral snert vonden ze erg grappig, omdat erwten in Cuba voedsel zijn voor de aller-, allerarmsten.
Pieter en ik besloten hierna een stukje te gaan lopen door Los Arabos. We hebben een lange pauze gehad bij een treinstation, waar continu allerlei mensen en dieren over het spoor liepen. Bij terugkomst moesten we meteen door, we zouden om 18:00 uur opgehaald worden bij de kerk van het dorpje. Dit werd uiteindelijk kwart voor 7, maar we hebben ons niet verveeld, omdat er jongeren aan het zingen waren en gitaar aan het spelen. We aten met veel Cubaanse kinderen en jongeren, waarmee we na het eten in gesprek gingen over de kerk. Hoe zagen zij hun kerk, hoe zagen wij de onze, wat zijn kerkelijke veranderingen van het verleden of juist die je wilt zien in de toekomst? Na dit gesprek gingen we - uiteraard - dansen. De Nederlandse groep kreeg les van de volleerde dansers uit Cuba. Pieter vond het zelfs zo leuk dat hij hierna nog door ging naar een ander feest, maar ik ging lekker slapen, op mijn keiharde bed...

De volgende dag werd ik verbazingwekkend fit wakker, gezien de staat van het matras. We mogen niet eten en drinken in de gastgezinnen. Hier zijn twee redenen voor. De eerste: het kost de mensen teveel geld om eten te kopen, zeker omdat ze graag het allerbeste willen voor hun gasten en desnoods geld gaan lenen. De tweede: er kunnen bacteriën in het water en/of eten zitten waar wij niet aan gewend zijn. Het was nu zo geregeld dat we altijd met de complete groep aten in de kerk in Quatro Esquinas. Pastor Carlos haalde ons op met de auto. We zouden na het ontbijt naar de kerk gaan, maar omdat het de hele nacht hard geregend had, waren de wegen nog slechter geworden dan ze al waren. Omdat veel mensen niet over de wegen konden of wilden gaan, werd de kerkdienst afgelast. We gebruikten deze tijd om het over de vier dimensies van Togetthere te hebben: God, de ander, de samenleving, en ik. Hoe zag je dit in combinatie met de dagen in Cuba die we al gehad hebben? Na de lunch gingen we naar Zorrilla, waar we de middagdienst gingen bijwonen. De dienst bestond uit erg veel zingen, een preek waarbij de pastor veel interactie had met de luisteraars, het bedanken van God (waarbij iedereen die wilde iets kon zeggen waarvoor hij of zij dankbaar was) wat steeds eindigde met het zingen van Gracias A Dios, het elkaar de vrede van Christus toewensen, het vieren van (een soort van) avondmaal en nog meer zingen. Het zal niemand verbazen dat het bijna twee uur duurde, al ging de tijd sneller voorbij dan ik dacht.

's Avonds gingen we met Lucita naar het huis van Marjan en Mayela, waar we hun gastgezin ontmoetten. Het werd een hele gezellige avond. We bakten pannenkoeken, de kinderen waren aan het vouwen met vouwblaadjes uit Nederland, Lucita maakte een kunstwerk van de nagels en het haar van Mayela en Marjan en ook deze avond sloten we af met dansen. In slechts twee dagen hebben we een geweldige band opgebouwd met onze gastgezinnen, prachtig!

Vanochtend moesten we afscheid nemen. We gaven nog wat cadeautjes (Wilhelminapepermunt, een molentje in Delfts-blauw en aspirine (erg moeilijk verkrijgbaar hier in Cuba)) en vertrokken vervolgens naar de kerk, vanwaar we met de bus terugreden naar Matanzas. Bedankt voor het lezen en tot het volgende bericht!

Daniel